ένας μαρκαδόρος = χίλιες συνελεύσεις

Καλά μου παιδιά. Ποιος από σας δεν έπιασε ποτέ έναν ωραίο μαρκαδόρο στα χέρια του; Ε, ποιος; Ουδείς, είμαι σίγουρη, είστε όλοι ρεμάλια, πράγμα που με γιομίζει χαρά. Στην πρώτη μας παράδοση θα ξεκινήσουμε με λίγα ιστορικά στοιχεία, απολύτως τεκμηριωμένα.
Πάμε λοιπόν, και καλή πρόοδο.

ΙΣΤΟΡΙΑ

η επινόηση του μαρκαδόρου.

Ο πρώτος μαρκαδόρος επινοήθηκε και κατασκευάστηκε τον 5ο αι. πΧ, δηλαδή παραδείγματος Χάρη. Ο Χάρης ήταν μέγας τεμπέλης, και το παράδειγμά του οφείλουμε να το ακολουθούμε όλοι. Το κανονικό του όνομα ήταν Καλαχάρις, αλλά παραήταν αρχαιοπρεπές και το ΄χε κόψει.
Κάθε φορά που οι Αθηναίοι συμπολίτες του Χάρη προσπαθούσαν να εξοστρακίσουν τον τρελό του χωριού χαράζοντας κεραμίδια, τους έφευγε ο πάτος να σκαλίσουν δυο κολυβογράμματα -χώρια που χαλάγανε το μανικιούρ τους. Πολλοί εξοστρακισμοί δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ λόγω του υψηλού ποσοστού αποχής των ψηφοφόρων που είχαν βαρεθεί να τα σκάνε στις μανικιουρίστ. Αυτό αποτελούσε σοβαρό πρόβλημα για την πολιτεία, αφού οι πάσης φύσεως αποκλίνοντες παρέμεναν ελεύθεροι στα πέριξ. (Στις μέρες μας η πολιτεία εξοστρακίζει άνετα, μπαμ και κάτω).
Ο Χάρης λοιπόν ήταν ένας κλασικός Έλλην Αθηναίος, με ροπή στην καλοπέραση και το κοπροσκύλιασμα στα ιερά άλση, όπου ενίοτε χτυπούσε και κανα τεκνό γιατί ήσανε και μερακλής. Άλλη όρεξη δεν είχε, παρά να σπάει τα δάχτυλά του στις ψηφοφορίες. Λες και δεν έφτανε το ανέβασμα μέχρι την Πνύκα με τα πόδια, (ας όψεται που οι σκύθες μπάτσοι τον είχαν κοπανήσει μια-δυο φορές που πήγε να λουφάρει από τις εκλογές). Μια μέρα που καθάριζε σουπιές απ΄το μελάνι τους, του ήρθε η ιδέα. Βούτηξε τον αυλό από το γκομενάκι που σουραύλιζε ανέμελο πιο πέρα, πήρε και το καλό το σφουγγάρι το καλυμνιώτικο, και μια και δυο έσαξε την πατέντα. Ένας σουλήνας γεμάτος με μελάνι και μ΄ένα κομματάκι σφουγγάρι στην άκρη. Ήταν μια μεγάλη στιγμή αγαπητοί μου. Ο μελανοσωλήν, ο πρώτος μαρκαδόρος της Ιστορίας ήταν γεγονός.

Ο Χάρης μπορεί να ήταν τεμπελόσκυλο, αλλά ότι του ΄κοβε ούτε λόγος. Κατάλαβε αμέσως τις επικοινωνιακές δυνατότητες του μαρκαδόρου. Ως τώρα οσάκις κάποιος ήθελε να διαμαρτυρηθεί ή να χαβαλεδιάσει στους πέτρινους τοίχους των δημόσιων κτηρίων έπρεπε να κουβαλά πάνω του ματρακάδες, βελόνια, φαγάνες, κι άλλα εντελώς άβολα στο κουβάλημα εργαλεία για σκάλισμα. Επιπλέον το ντάκα-ντούκου με το ματρακά ακουγόταν σ΄όλη τη γειτονιά, και πριν ολοκληρωθεί το σύνθημα σκάγαν οι μπάτσοι. Με το μαρκαδόρο όμως όλα αυτά ήταν παρελθόν.
Το πρώτο χτύπημα το έριξε στις εκλογές της επομένης. Πήρε ένα ωραίο κομμάτι κεραμίδι, και με το μαρκαδόρο μισοκρυμμένο στο χιτώνα έγραψε πάνω με ολοστρόγγυλα γράμματα "Το Κράτος είναι αδερφός της Βίας" . Πανδαιμόνιο στην καταμέτρηση. Τέτοια ωραία γράμματα δεν είχαν ματαξαναδεί. "Άκυρο! Άκυρο!" φώναξαν εν χορώ στην εφορευτική, από τη ζήλια τους που τα δικά τους γράμματα ήταν ορνιθοσκαλίσματα.
Στη συνέχεια ο Χάρης ξαμολύθηκε στους δρόμους. Σιγά-σιγά η πόλη γέμισε συνθήματα: "Όχι άλλοι νεκροί σκλάβοι για τον Παρθενώνα", "σκύθες, γουρούνια, δολοφόνοι", "φτου ξελευθερία σ΄όλους". Πού και πού, άμα τον έπιανε κι ο καημός για κανα τεκνάκι, ζωγράφιζε και κανα τσουτσούνι.
Ο Καλαχάρις πέθανε σε βαθιά γεράματα. Οι μεγάλες ποσότητες σουπιάς που κατανάλωνε τον κράτησαν ακμαίο και δραστήριο μέχρι τέλους.
Με τον καιρό η πατέντα του τελειοποιήθηκε και γνώρισε διαχρονική επιτυχία, αν και η βασική κατασκευή του μελανοσωλήνος παρέμεινε σχεδόν απαράλλαχτη ως σήμερα. Έτσι απολαμβάνουμε όλοι μας τη δυνατότητα να τα χώσουμε φτηνά, εύκολα και γρήγορα.
Τιμή στο σύντροφο Καλαχάρι, τιμή στο μαρκαδόρο, λευτεριά στους τοίχους.

Στο επόμενο: Μαρκαδόρος, επικοινωνία και τέχνη. Μη λείψει κανείς.